ای مرز و بوم من

ای کشور کهن

ای خانه امید

ای جاودان وطن

نور خدا به روی تو در حال تابش است

این سرزمین کهنه مردان سرفراز

این گنج پر ز راز

این مام پر ز درد

چندین هزار ساله سنت دیرین خویش را

تکرار می کند اینک دوباره باز

آری دوباره کودک معصوم عشق را

با درد و رنج و سختی و با زجر و سوز و ساز

در حال زایش است

ای آسمان پر ستاره عرفان و عشق و شور

باران مهر و شادی و آرامش و سرور

از تو به دشت های تشنه ی هر سرزمین دور

در حال بارش است

□

مرز تو در دلم

یادآور حماسه و ایمان آرش است

در جای جای خاک تو خفتند اولیاء

اینجا سرای عشق و صنم های دلکش است

در گوشه و کنار تو صدها نشان دوست

از مهر و عشق و شادی و زرتشت و آتش است

پندار پاک و گفته و رفتار نیک او

ما را هنوز مست می ناب بیغش است

□

آغشته و عجین همه ی خاک پاک تو

با ذره‌ ذره‌های پیکر بی‌جان کوروش است

شایسته انتخاب حضرت مردوک بهر داد

با صلح و آشتی و صفا و مسالمت

داده نجات شهر بابل و آزاد کرده است

قوم اسیر دست ظالم کلدان، نبونئید

او کز ورود سپاهش به شهرها

دل های ساکنان همه شاد است و سرخوش است

منع سپاهیان ز هر چه هراس افکند به شهر

فرمان پادشاه عادل و فریاد چاوش است

از ذره های خاک تن او هنوز هم

عشق و رهایی و نیکی و راستی

بر جان مردمان این وطن اندر تراوش است

در اوج درد و رنج

همواره دل به همت مردانتان خوش است

من بذر شور و شادی و عشق و شعور را

می کارم و امید مرا زنده داشته

فردا پر از حرارت و شور است با شعور

خاکی که کرده حوصله امروز خامش است

□

بیش از هزار سال در ایران سخن ز عشق

در حال رویش است

از شعر ناب ادیبان بی شمار

از مثنوی، قصیده، قطعه، رباعی، غزل بگیر

تا شعر نو، سپید

سرچشمه های حکمت و عرفان و علم ناب

در حال جوشش است

اینجا خدا برای سخن گشت منجلی

در آسمان عشق

یک تک ستاره ی استاد در سخن

سعدی که بود شیخ اجل در سرای قدس

آمد شبی پدید

او از برای جلوه گری شد لسان غیب

حافظ بیافرید

فردوسی و نظامی و خیام و مولوی

عین‌القضات و سهروردی و خرقانی و فرید

شمس و بهایی و سهراب و بایزید

هاتف، سنایی و جامی، شبستری

پیر هرات و فیض و عراقی، ابوسعید

این اولیاء حق

پیر و مراد و قطب و مرشد عصر و زمان خویش

در دستشان کلید

ای پای‌بند خاک

زاینجا توان به پهنه هفت آسمان پرید

هر شعر و هر سخن اولیای حق

عین نیایش است

سرتاسرش فضایل اخلاق و ارزش است

□

برخیز ای رفیق

از خواب ناز خویش

وقت گشایش است