ای عارض تو چون گل و زلف تو چو سنبل

زلفین تو قیریست برانگیخته از عاج

بر دامن لعل است تو را نقطهٔ عنبر

تو سال و مه از غنج خرامنده چو کبکی

زلفین تو زاغیست در آویخته هموار

گر چند اسیرند ز عشق تو جهانی

از عشق تو من باک ندارم که دلم را

دریای هنر بوالحسن آن گنج فضایل

بر حاشیهٔ سیرت او نیست تکدر

یک لحظه تغیر نپذیرد صفت او

در عادت او گاه وفا نیست تردد

ای دست تو اندر ازل از ایزد عالم

هر مرتبه کز خدمت درگاه تو یابند

هر روز کند سجده چو سر بر زنده از کوه

زآن خصم تو دون است و تو حری که نیابند

یابند خلایق ز لقای تو سعادت

شد صورت مه با کلف از بس که به هر وقت

هر کار که مشکل شود از جور زمانه

گویی که ز یک نسبت و اصلند به تحقیق

ور نه گه خلقت ننهادی ملک العرش

داری تو ندیمان گزیده که بدیشان

چو بحتری و اصمعی و جاحظ و صابی

ای دست امل را به سخای تو تمسک

همواره فلک را ز کمال تو تعجب

آباد بر آن بارهٔ میمون همایون

صرصر تگ پولادرگ صاعقه انگیز

دیو است گه جنگ و شهاب است گه سیر

در معرکه اطراف زمین از حرکاتش

گر من فرسی یابم از این جنس که گفتم

آیم به سوی حضرت میمون تو زیراک

چون آمدن من نشد این بار محیا

هر چند که شایسته و بایسته نیامد

زیرا که در اندیشهٔ این قافیهٔ تنگ

این مدحت من گر بنیوشی به تبرع

یک ساعت از این پس نکنم تا که توانم

در خدمت تو بر عقب این دو قصیده

تا نیست چو خورشید به تنویر ثریا

در دام اجل خصم تو را باد تقید

همواره تو را از ادب و فضل تمتع