این اشارتها که ظاهر شد ز لطف کردگار

یافت خواهد ملت از اندازهٔ آن دستگاه

گر چه سلطان را فراوان فتحها حاصل شده ست

نامهٔ فتحت که خواهد ماند زآن اندر جهان

چون به باطل سر برآوردند قومی در عراق

ور برای قمع ایشان رایت منصور او

لشکری بودند چون عفریت و خوک و غول و خرس

سر به سر غافل ز تقدیر خدای مستعان

از شجاعت بوده با شیر ژیان اندر قران

مدت سالی همی کردند در عالم طواف

بود شور انگیختن پیوسته ایشان را عمل

هر که را دریافتندی از وضیع و از شریف

گه غریبان را ز بی رحمی همی کردند بند

گه مسلمان را همی خواندند کافر بر ملا

گر چه از بیداد و غارتشان به شرق و غرب بود

شاه عالم زآن قبل تا خون نباید ریختن

چون نصیحت رد شد و یزدان چنان تقدیر کرد

لشکر منصور ناگاهی بر آنان کوفتند

چون شدند آمیخته بر یکدگر هر دو سپاه

شد هوا از پارهای گرد تاری چون دخان

خیل سلطان را کرامت با سلامت متصل

از هزاهز چون رخ معلول قرص آفتاب

بر زمین زرنیخ رنگ از روی بدخواهان نبات

اسب تازان باد شکل و گرد گردان ابر وصف

گاه پیچش هر کمند و وقت کوشش هر سمند

لعلگون پشت زمین و نیلگون روی هوا

چون دل عشاق و جان عاشقان از مرد و گرز

موضعی با زینت ذات البروج از تیغ و درع

گاوپیچان در زمین از نعل اسب شیر روز

پشت مرد از درع میناگون چو روی آسمان

گه چو گردون از تغیر گشته هامون با شتاب

وز فراوان خون غداران و مکاران که رفت

تا ابد بیجاده رنگ و لعلگون خواهند زاد

ایستاده پیش صف سلطان و زیر ران او

ماه سیری ماهی اندامی که کردی هر زمان

غار گشتی گر در او رفتی ز شخص وی چو کوه

چون فلک در دور و از گردش فلک را رخ سیاه

مرکبی چون دلدل آورده بر این سان زیر زین

تا بدان گاهی که زخم تیغ او تسلیم کرد

گر چه آن لشکر ز غداری و بسیاری بدند

در هزیمت گر توانستی از ایشان هر یکی

گر چه اعدا را همه انواع شوکت جمع بود

چون قضا از چار جانبشان گرفت اندر میان

ور چه سلطان داشت هر آلت که باید ساخته

شر ایشان را کفایت کرد بی هیچ آلتی

گر اجازت یافتندی زو ز بهر تهنیت

آمدی شمس الضحی پش وی از ذات الحنک

ای هوای رزمگاهت چون زمین هاویه

خصم را زنهار دادن در جهان آیین توست

کردی از آزردن خصمان مجهول احتراز

گر چه گه گه پشه دل مشغول دار پیل را

ای به خاک پای تو شاهان عالم را یمین

دین و دنیا را ز فر رای و فتح رایتت

باز با تیهو ز عدلت خفته در یک آشیان

بس که بگرفتی بلاد و بس که بشکستی مصاف

ای به فضل ذوالجلال و آن به جسن اعتقاد

شکر کن یزدان عالم را که یک نعمت نماند

وز جهان نگذشت هرگز بر همایون خاطرت

لاجرم حال کسی باشد چنین کاو را بود

تا به ترکیب مزاج و جوهر و خلقت بود

باد اعدای تو را چون نار و آب و باد و خاک