بر ماه روشن از شب تاری علم کشید

زنجیره ای ز قیر و طرازی ز غالیه

آشوب خلق را خط مشکین خدای عرش

در مهر او روانم و در هجر او دلم

تا نامهٔ جمالش توقیع زد فلک

در عشق من فریدم و در خوبی او نظیر

ناگه ز من ببرد به صد حیله و فسون

شد محترم به نزد بزرگان هر آن کسی

از پشت ماهی و ز نشیب ثری به علم

زآن سان که سر کشد کشف اندر میان سنگ

ای صاحبی که رایت اقبال و جاه تو

تا کرد ذوالجلال فزون آبروی تو

در موجگاه بحر شریعت نهنگ وار

هر کز هوای خط تو بیرون نهاد گام

شاخ درخت دولت تو سایه دار گشت

از هیبت بلارک خاراشکاف تو

تخت تو در کنار ستاره وطن گرفت

چون گور ماده عدل تو بشناخت بچه را

شد راه سایلت چو ره کهکشان ز بس

شد در پناه جاه تو آسوده هر کسی

تا در نوادر قصص آید که ابرهه

بادی چنان که غاشیهٔ تو کشد فلک