ای خوش آن روزی که در دل مهر یاری داشتم

یادباد آنگه که فارغ بودم از باغ و بهار

کور بادا دیده بختم خوش آن روزی که من

باز رو گردانی از من چونکه آیم سوی تو

شکر گر ناله برون شد از دلم یکبارگی

نا امیدم کردی از خود ای خوش آن روزی که من

گرکسی پرسد چه می گوئی تو محیی در جواب