تا محمّد وار باشد عاشقان را چاریار

تا کند دلداری تو در دل شب های تار

پس شبان روزی نظر را شصت وسیصد میشمار

از چنین یاری فرامش کرده ای تو، یاد دار

بی خدا مرغ خدائی را کجا گیرد قرار

کم نخواهد شد که در دنیا کنی جامی نثار

ابر رحمت را بیار وقطره چندی ببار

اشتر مستی که نه افسار دارد نه مهار

عاشق و مجنون و مستم آه دست از من بدار

که فتاده بر سر مستان حضرت این خمار

کز خدا دیدار می جویند هر لیل و نهار

درمیان عاشقان انداز خود را روز بار

یا دلی ده یا دل کز بیدلان بر وی بیار

تا بگرید بر من بیچاره آتش زار زار

خلق و عالم هم بپای میروند هم پایدار