ملک کونین مسخّر بودش لیل و نهار

من به سر برسرکوی تو روم مجنون وار

هیچ دیّار ننالد زتودر هیچ دیار

دوزخ از جنّت و شادی زغم و مِی ز خمار

می نماید به تو هردم زکمین او دیدار

بس که خاکستر او جوش کند دریا بار

تا که کافر بگشاید زمیانش زنّار

میکند بت به خدائیّ خداوند اقرار

هیچ هم صحبت خود را نگذارم هشیار

باده اندر رگ و پِی پیش ندارد رفتار

زانکه بی او نتوان کرد خدا را دیدار

بی گنه کشتن و آویختن است بر سرِ دار