کسیکه یک نفس آسودگی ندید منم

غریبتر که هم از من غریبتر وطنم

دچار دزد اداری اسیر راهزنم

کنم چه چاره چو دشمن قویست دم نزنم

بر آن سرم که من این بیخ را ز بن بکنم

که دیگران نه نشستند پای سوختنم

کفن بیار که نامحرم است پیرهنم

برون شوم، نیم آزاد تا اسیر تنم

خلد، اگر به تماشای گل نظر فکنم

بهر کجا که روم اوفتاده در لجنم

دگر مکوش که خود در هلاک خویشتنم

به گوش عبرت نشنید گر کسی سخنم