خوش آنزمان که دلم پای بند یاری بود

بیار باده که از عهد جم همین مانده است

به اقتدار چه نازی که روزی ایران را

چو کاوه وقتی سردار نامداری داشت

باین محیط که امروز بیکس و یار است

کسی که کرد گرفتار یکه تازان را

بنای کاخ تمدن به باد میدادم

کشیده بار فراق تو بارها این بار

قرار داد دو چمشش که خون به شیشه دل

بدستیاریت ای دیده دل بخون غلطید

دلی است گمشده از من کس ار نشان خواهد

گذار عارف و عامی بدار میافتاد