بمرگ دوست مرا میل زندگانی نیست؟

بقای خویش نخواهم از آنکه میدانم

خوشم که هیچکس از من دگر نشان ندهد

سیاه روی نداری شود که گر بروم

خزم بخرقه پشمین خود که این گرمی

رهین منت چشمم نه چشمه حیوان

سراغ وادی دیوانگان ز مجنون گیر

به پرسش دل من آئی آنزمان که مرا

بزیر خرقه ز من مشتی استخوان مانده است

تو شاهبازی و خواهی کنی سرافرازم

وحید عصر خودی عارفا بدان امروز