ای گشته تیر عشق غمت را نشان جان

دارد سرای عشق تو جانا هزار در

زان جان یگانه ام که تو را بخشمی اگر

گویی بهای بوسه من هست جان و هست

تا بر خورند از رخ و زلف تو چشم و دل

چون دل به دام حلقه زلفت در اوفتاد

زین پس مدار قصد به جانم بتا،از آنک

ای حلقه های سنبل زلف تو دام دل

در تنگنای سینه که لشکر گه غم است

در دل مقام داری و این طرفه ترکه هست

دیدار من به وصل لبت بیش ازین که هست

جانا صبوح عشق به آخر کجا رسد

اسباب عیش و خرمن صبرم بسوخت پاک

آزار جان من مطلب زانک داده ام

بر سر بسی زدم ز غم عشق یار دست

از پای از آن درآمده ام کز سر فسوس

عهد تو چون شکسته تر از بند زلف توست

دارم پر از فراق تو چون کوکنار دل

نه از خیال تو ببریده یمین دل

در پای هجر توست به بوی دو زلف توست

از من بدار دست که دارد به بندگی

صدری که بر سپهر نهاد از جلال پای

گر خدمت درش متقاضی نیامدی

تا پایمال او شود از روی احترام

در پیش دست حمله بخت جوان او

از چرخ سیر مرکب او را شناس و بس

سر در میان نهاد که از خط بندگیش

ای ملک را ز روی تو بر آفتاب چشم

در عهد عدل توست که بر پاسبان و دزد

همواره حاسدان تو را پر ز نار دل

در دست همچو بحر تو ماننده صدف

از راه مهر جلوه گران سپهر را

در بوستان سرای حیا همچو لاله کرد

هم وافر از ثنای تو دارد نصیب گوش

ای کرده از مدایح تو اهتزاز گوش

در سر شده ز طلعت تو چشم مه نمای

گشت از حواس سمع ضروری و روز و شب

تا در کند ز قطره نیسان نطق تو

ای صاحب کبیر وزیران روزگار

من بنده دیرمند شدم وقت فرقت است

صدرا،زیان ندارد اگر چون منی رسد

صدرا،همیشه دست چوکانت گشاده باد

فرزین ملک شاهی و رخ برده پیش پیل

هر روز صد هزار زبان در به مدح تو

خون عدوی ذات تو مانند باده گشت

هرکس که نیست جان و دلش در هوای تو