دوش چون زلف شب به شانه زدند

ماه را در چهار بالش چرخ

هر خدنگی که از مسیر شهاب

از پی جدی کرکسان فلک

گوش ناهید را که از پروین

فرق بهرام را که از اکلیل

آخر الامر پیش در گاهش

صبح صادق چو در جهان بدمید

زنگی شب به جادوی گفتی

هر کجا پرتوی از ان برسید

گفتی اندر مزاج آدم خاک

یا مسیح از طریق معجز دم

نفس جذب کهربای سحر

روح قدسی و اِن یَکاد بخواند

ملک را تازه روز بازاری ست

پیش قدرش سپهر نه پوشش

باد با عزم او گران جایی ست

فتنه را در جهان گلی نشکفت

هر کجا تیر او رود گویی

هر کجا خشم او رسد گویی

ای فلک پیش تو کمر بسته

نو عروسان خلد گیسوها

گرد شبرنگ موکبت به نبرد

پیش یاجوج فتنه صولت تو

چرخ در موکبت پیاده دوی ست

نیک نامی عدلت از عالم

وقت تسلیم ملک با تو قضا

رایت ار با فلک خطاب کند

غضبت هرشبی به خون شفق

هر کجا خشک سال عافیت است

اثر قهرت آب دریا را

لطف لفظ تو در مکنون را

پاسبان سپهر هفتم را

چرخ بد مست را به جام غرور

تخت را چون تو به نشینی نیست

خسروا ملک و عمرت افزون باد

هر دلی کز محبت تو تهیست

سعی جاسوس خاطرت پیوست

عهد هارون درگهت دایم

ید بیضای موسویت به جود

مرکز آفتاب دولت تو