خدایگانا صدور زمانه شمس الدین

به هیچ دور فلک قفل های حادثه را

چو طبع منطقیان لطف تو سخن پرور

فراز هر سر شاخی گل وجود تو را

زمانه زیر و زبر شد هزار باره چو چرخ

اگر به مدح تو تقصیر می کنم زان ست

جلال قدر تو را غایتی معین نیست

به پایه که رسی تا اساس مدح نهم

از آن زمان که جدا مانده ام ز درگه تو

دویدم از سر حیرت بسی نشیب و فراز

گهی چو گل شده رسوای طبع رنگ آمیز

چو دف طپانچه غم را نشسته حلقه به گوش

کنون به صبر و قناعت فشرده ام دندان

در آفتاب حوادث بسوزم اولیتر

بس است اینک لگد کوب حادثات شدم

گذشت سی [سفر] از کاروان عمرم و من

ازین سپس من و کنجی و کلبه تاریک

تو کامران و مکرم بمان در عالم