سپهرت تخت زیبد،مِهر،گَژزَن

همه روی زمین گلزار و گلشن

که از سهو و خطا معصوم شد ظن

که چرخش خصم باد و طبع دشمن

گهی در آب پوشد باد جوشن

روا باشد که اهل آن نیم من

مرا بر رای اعلی عرضه کردن

که بادش در پناه حق دل و تن

همی ترسم که گویی در کس زن