تویی که نعمت تو هست بر خلایق عام

به طوق حکم تو گردن فراشته دد و دام

که باد را حرکت داد و خاک را آرام

ستاره آنجا معزول گردد از احکام

که چون عدوی تو سرگشته مانده اند به دام

نه در چراگه عدل تو می کنند کنام

که کاسه کاسه سر بود و خوان اساس عظام

که خون مهمان هرگز نریختند کرام

طمع به کبک مرقع لباس طرفه خرام

به قصد آهوی مشکین نفس گشاید کام

ز سر قصه من کرده باشدت اعلام

که روزگار مساعد شود زمانه غلام

به تهمت هنر افکند زیر پای لئام

هنوز دور حوادث نگشته بود تمام

به عمر عاریتی مر مراکند الزام

به زیر هر سخنم لعبتی ست سیم اندام

چرا عنایت خسرو برو شده ست حرام؟

گمان مبر که به صدر تو آورم ابرام

جهانیان ز تو بینند این نه از ایام

به هیچ صنعت و شغلم کسی نداند نام

که من نه برگ سفر دارم و نه ساز مقام