پناه اهل هنر پیشوای روی زمین

تویی که در حرم دولتت به نقل طباع

ز جام مهر تو نو شد زمانه شربت نوش

بزرگوارا معلوم رای توست که من

مرا که در مه دی کسوت سمور نبود

بدانچه داشته ام دی چو قانعم امروز

دلی که می نپذیرد جراحتش الحام

هنوز وقت نیامد که دهر افسون گر

در تو ساحل دریا و من چنین تشنه؟

کرا بماند ازین غصه جان و دل به قرار؟

شنیده ام که تو اندیشه کرده ای که مرا

ازین صواب تر اندیشه نیست در عمل آر