ای بر سر ساکنان گردون

در پای جنیبت تو افتاد

آمد به حمایت حسامت

ترس از تو و بازگشت با تو

ای بس دم صبح را که پاست

وی بس شب خصم را که تیغت

زان روز که بهر حفظ اسلام

هر جا که دو تن فراهم آیند

روزی که به زخم گرز خسرو

چون گل که برون دمد ز غنچه

ای چشم سپهر در تو حیران

مپسند که با چنین معانی

بی عطر بود مرا شب و روز

وز غصه سروران ملکت

صد بار به مدح یک به یک شان

وین محتشمان نهاده با بخل

تا خود به چه دانش و کفایت

هم طبع زمانه باش زنهار

چندانک خری کری ستاند

تا باز خرم به دولت تو