ای گشته جهان جان ز مدحت

چون ابر و گل ست ظلم و انصاف

یک روز به شب نشد که گردون

من بنده که خاطرم نهالی ست

بی برگی اگر چه گفتنی نیست

فریاد مرا ز روزگار ست

ای مادر روزگار هرگز

تو وارث ملک روزگاری

از دست حوادثم برون کن