تویی که قدر تو بر چرخ پایگه دارد

از آنک طلعت تو نور مهر و مه دارد

جهان چه غم خورد اکنون که چون توشه دارد؟

که سر ندارد اگر چه سر کله دارد

همیشه روز بداندیش را سیه دارد

که چرخ عیش حسودت به وی تبه دارد

که گوش سوی در و چشم سوی ره دارد

چنین بود چو ز دولت کسی سپه دارد

چو تایبی که به خروارها گنه دارد

که ایزدت زهمه فتنه ها نگه دارد