تویی که همت تو هست با فلک همزاد

کمین آتش موهوم در دل پولاد

نوشته بودم و احوال خویش داده به یاد

که هیچ گونه به تشریف من مثال نداد

درین معامله الحق مرا خطا افتاد

که پیش چون تو بزرگی توان به تحفه نهاد

چو خاک باشد بنیاد سعی او بر باد

کجا به جرعه نقش سراب گردی شاد

سزد که یاد نیارد ز طره شمشاد

سزد که جان خراب مرا کند آباد

ز وعده تو ندانم که تا چه خواهد زاد

گره به صد شد و یک جو از آن گره نگشاد

همیشه پیش تو اسباب عیش ساخته باد

به غیبت و به حضورت که ایزدت بدهاد

که تا یگان و دوگان در طرب کنی آزاد