تویی که خاک درت کیمیای فرهنگ است

که در میانه مسافت هزار فرسنگ است

به پیش معجز موسی چه جای نیرنگ است؟

گمان مبر که به جز خنجر تو را رنگ است

رخ سپهر چو روی سپر پر آژنگ است

از آن عنان مرادت همیشه در جنگ است

ز غصّه هر نفسم با زمانه صد جنگ است

زبان نطق ندارم که وقت بس تنگ است

اگر به نکته نگیری که عذر هم لنگ است

که ملک و دین را از نام دشمنت ننگ است