هر کجا تازه بخندید گل رخساری

عشق بازی به جهان کار چو من بی کاریست

بر دل از عشق حرج نیست که نادر یابی

گر تنی داری جانیت بباید ناچار

اندرین واقعه تنها نه منم در عالم

همه آفاق دربن حادثه یارند مرا

چشم من چون گلوی کشته شد از خونین اشک

تا به بازرار غمش دست به سودا بردم

طره او ز دو چشمم به حیل خواب ببرد

شهر بر هم زد و از شحنه و والی امروز

بارها در دلم آمد که من این مظلمه را

قبله و قدوه شاهان جهان نورالدین

آنک حفظش ز پی دفع حوادث هر روز

وانک در کشف حقایق چو زبان بگشاید

ای به وجود تو توانگر شده هر درویشی

بسته چون طوق کبوتر ز مبادی وجود

عاشق ذکر جمیلی تو و شاهان جهان

چرخ با آن عظمت گشت به جاه تو مقر

نی غلط می کنم او کیست که خصم تو بود

حال بدخواه تو گر چون گل نارست رواست

آسمان تازه نهالی بدماند ز زمین

سالها حاصل کان ار به هم آرد خورشید

لاف دریا چه زنم قاعده کان چه نهم؟

جاودان فتنه سر از خواب فنا برنارد

پیش رای تو خرد با همه هشیاری خویش

صفت گلبن جاه تو دریغ است دریغ

شعر بُندار که گفتی به حقیقت وحی است

در نهانخانه طبعم به تماشا بنگر

این سخن گرچه در او صورت دعوی ست ولیک

یارب این کفر ببین باز که گویی افلاک

من که بر خلق به صد گونه هنر دارم فخر

آب روی از پی نان بیهده دادم بر باد

بعد از ین چون به جناب تو تَولَا کردم

بخت،هر حادثه ای را نهد اکنون عذری

تا چنان پست نگردد در و دیوار وجود

خانه عمر تو معمور بماناد که نیز