خوش کن عبارتت که خطت هرچه خوشتر است

کان قفل لعل بابت آن درج گوهر است

هرجا که در هوای تو دستی است بر سر است

که در چنبر دو زلف تو اکنون مسخر است

داند که عاقبت گذرش هم به چنبر است

رویت در بهشت ولبت آب کوثر است

زلفت به کافری عوض حصن خیبر است

وین وجه نزد اهل حقیقت مصور است

آرامگاه جادو و مأوای کافر است

وین نیز منصبی است که لالاش عنبر است

زیرا که برتو ملک ملاحت مقرر است

برهان قاطع است که آن خط مزور است

الفاظم از لطافت آن همچو شکر است

همچون میانت معنی باریک مضمر است

کامروز عید را رخ نیکوت در خور است

وین روز عید نیست کنون روز محشر است

پهلوی زهد وتوبه ز حُسن تو لاغر است

پر اشک همچو لؤ لؤ و رخسار چون زر است

گویی غبار موکب شاه مظفر است

چون چرخ بر سر آمده هفت کشور است

معمار دین ایزد وشرع پیمبر است

کز عدل وعلم همبر فاروق و حیدر است

دایم ز زخم پنجه او در مُشَشدَر است

آن کارها که دولت او را میسر است

چون بنگری مقدّمه فتح دیگر است

براستان حکم تو دیرینه چاکر است

مغز فلک ز نَکهت خُلفت معطر است

همچون چنار وبید همه دست وخنجر است

روباه را چه طاقت زور غضنفر است ؟

با سقف آسمان ز بلندی برابر است

تابوت و دار بود کنون تخت و منبر است

این منزلت که یافته ای بس مُحقّر است

کاکنون هنوز گلبن بخت تو نو بر است

این قسمت از مبادی فطرت مقدر است

افلاک جمله عدت و اجرام لشکراست

اندر زمانه موجب معروف و منکر است

برتر زفعل عنصر وتاثیر اختر است