سپهر و مهر چو حجاج کعبه اسلام

یکی ستانه همی بوسدش به رسم حجر

ز یک طرف گلوی گاو می برد ناهید

به امن و عافیت آراسته چون صحن حرم

خدایگان ملوک جهان مظفر دین

جهانگشای قزل ارسلان که بر سر خصم

ضمیر او که نمودار لوح محفوظ است

نخست خلعت نور از خیال رایت تو

شها جواهر اکلیل و عقد پروین را

هنوز تا سر زانوست کبریای تو را

به حق رسیده تو را نوبت جهانداری

زمانه ناقه صالح نکشته بود که چرخ

منزه است مثال تو در صلاح جهان

نگاشت عزم تو بر صورت فلک جنبش

نفیر کوس تو بدخواه ملک را به سماع

در آن هوس که شود رازدار خاتم تو

امل به قهقه خندد چو شیشه از شادی

تویی که تا کف پای تو بوسه داد رکاب

بپخت دشمن تردامنت بسی سودا

تو رستمی به گه حمله پیر زال جهان

در آن دیار که عنف تو آتشی افروخت

در آن مقام که لطف تو باز دانه فکند

دهان فتنه از آن تلخ شد که رمح تو را

میان مرکز عالم علم بزن تا ظلم

جهان ز عدل تو یکرویه راست شد به چه وجه

به موضعی که تو بر تخت ملک بنشینی

مزاج سرعت عزم و ثبات حلم تو بود

به دست تو چو شفق تیغ سرخ روی و هنوز

سپیده دم چو جهان را نوید عید بداد

به گوش نامیه در می دمید باد صبا

که تر و خشک جهان در ضمان دولت ماست

همیشه تا زپراکندگی بنات النعش

جهانیان را روزی مباد آن روزی

گهی به تخت ظفربر،به فرخی بنشین