کجا به چشم در آید شکست حال منش؟

کم از هزار نیابی به زیر هر شکنش

فرج نیابم از آن جز به بوی پیرهنش

چگونه اِلف بود روز حشر با بدنش؟

مگر که تازه بماند رخ چو نسترنش

چو دست در نتوان زد به عنبرین رسنش؟

خیال قدّ چو شمشاد و روی چون سمنش

که راه نیست خرد را به نقطه دهنش

به مدح شاه جهان اردشیربن حَسنش

به دست حکم عنان ممالک زمنش

مثال عزل دهند از ولایت یمنش

میان راه به دم بفسراند اهرمنش

چه طعنه ها که توان زد به سبزه دمنش

که پست کرد بکلی بنای مکر و فنش

به شرط آنک بر افتد قواعد فتنش

نهاد قهر تو بر سینه آتشین لگنش

برون کشند به عنف از میان انجمنش

چو کرم پیله نخستین لباس شد کفنش

دو نیمه کن چو قلم تا میان و سر بزنش

تو راست دست تصرف ز بیخ و بن بکنش

اگر به شب نزند همت تو بر مسنش

که خون ز رهگذر خوی برون شود ز تنش

که نیست ممکن جز گلشن فلک چمنش

مدد فرست ز باران لطف خویشتنش

که هیچ فرق نباشد ز گوهر عدنش

اگر به چرخ رسیده ست بر زمین فکنش

که عاقبت نکند روزگار ممتحنش

به شادیی که نباشد مخافت حزنش

زمانه باز ندارد ز رمح ذوالیزنش