تو راست لعل شکر بار و در میان گوهر

به خنده چون لب یاقوت رنگ بگشائی

رخم چو زرد شد و از جزع دیده هر ساعت

چنان به چشم تو بی قیمتم ز بی درمی

مرا به باد مده گرچه خاکسارم از آنک

اگرچه سیم و زرم نیست هست گوهر نفس

سزد که ننگ نیاید تورا ز صحبت من

همین بس است که الماس طبع من دارد

خدایگان ملوک جهان طغانشه آنک

ز بس که خون معاند بریخت روز مصاف

به حرب دشمن بد فعل او عجبتر آن

به یمن بخت چو گیرد قلم به دست کند

سپهر قدرا دست خرد نمی یابد

اگر تو دست سخاوت کشیده تر نکنی

خروه عدل تو تا پر زدست در عالم

تویی که هرگز پیرایه دار غیب نداشت

زمین ملک تو پر گوهر است و نیست عجب

زهی زمانه که بعد از هزار محنت و رنج

زمانه گرچه بیازاردم نیندازد

اگر چه موج برآورد سالها دریا

قصیده ای که به مدح تو گفت بنده چو دُر

درین دیار بسی شاعران باهنرند

سزد به نظم چنین گوهر ار کنند قیام

همیشه تا که به هنگام نو بهار سحاب

نثار مجلست از چرخ گوهری بادا