گل از سراچه خلوت رود به صُفه بار

اگر به نوک قلم صورتی کنند نگار

که مدتی سرو کارش نبود جز با خار

چه موجب است که گلها همی کنند نثار؟

چرا به دست زدن خوش بر آمده ست چنار؟

که باد غالیه سای ست و ابر لولو بار

فروغ آتش گل کرد عاشق دیدار

دراز کرد زبان چون مسیح در گفتار

چو شاهدان خط سبزش دمید گرد عذار

هنوز ناشده از چشم او نشان خمار

در او چنانک در اثنای سال فصل بهار

بتابد اختر عصمت به ساعتی صد بار

که از جفای فلک بر دلی بود آزار

به گوش او رسد از لفظ راوی اشعار

همیشه مغز فلک پر نوای موسیقار

ملوک صف زده بر درگهش یمین ویسار

فراز مسند شاهنشهی سلیمان وار

که مهر و ماه به فرمان او کنند مار

به یک پیاده کند دفع صد هزار سوار

چنانک نکهت عنبر ز طلبه عطار

به اختیار بنگذارد این سخن بگذار

که شد ز درگه فرمان ده جهان بیزار

چو این سخن شنود باورش کند ناچار

کنون کجا برم این ننگ و چون کشم این عار

زمانه بر سر باطل نماید این اصرار

بس است این که نبندند مومنان زنار

که روزگار به عهد تو دارد استظهار

ستم ز عدل تو آورد روی در دیوار

ستاره تیغ تورا یافت قاطع اعمار

که شد سبیکه خورشید از او تمام عیار

به چشم همّت او ملک ری نماید خوار

هنوز کار مرا تا فلک نداده قرار

یکی هنوز زبختم نیامده ست به یار

چگونه دست بدارم ز دامنش زنهار؟

نرانده دور تمتع ز گنبد دوار

به جای غاشیه کیمخت ماه غاشیه دار

نکرده بر سر شمشیر نیکوان تتار

نعوذبالله بیزارم از چنین سروکار

همی کنند به پاکی ذات او اقرار

جهان نبود و نبود از جهانیان آثار

یکی از آن دو ندانست کفش از دستار

بر آمد از دل هر یک هزار ناله زار

که ره نبرد بدو وهم و فکرت اغیار

که خیره گشت در او دیده اولوالابصار

ترازوی شب وروز ایستاد چون طیار

به حسن قامت چون سرو و روی چون گلنار

دل خدای شناس و زبان شکر گزار

وجوه چرخ دهد سالها به یک ادرار

کند مبشر امداد لطف در اشجار

هزار نامه عصیان به آب استغفار

شمار آن نتوان کرد تا به روز شمار

نه از دیار نشان ماند و نه از دیّار

برون برد ز دماغ جهانیان پندار

کند زمستی غفلت نفوس را هوشیار

کند ز خواب عدم کاینات را بیدار

درافکنند مهیا به دامن اخیار

به نیم ذرّه نسنجد بضاعت ابرار

کسی نداند بیرون ز عالم الاسرار

نبود هیچ امینی چو احمد مختار

که شد ز عکس جبینش جهان پر از انوار

به پرده داری یک عنکبوت بر در غار

فکند سایه او بر مهاجر و انصار

که کس نبرد بدیشان سبق درین مضمار

نظر بر او نتواند گماشتن ز وقار

دو سایه بان سیاه وسپید لیل و نهار

بسان قطره آب است در میان بحار

بدان کمند سپهر افکن ستاره شکار

بر آسمان و زمین حمل آن بود دشوار

کز آستانه شه بستُرم به دیده غبار

ز صدق هر چه نمودم یکی بود ز هزار

که خاک توده فانی ندارد این مقدار

کدام خویش و قرابت کدام ملک و عقار

که این متاع نیارد بها در ین بازار

که بوده ام به دل آزرده و به دل بیمار

چه اشکها که ز چشمم دوید بر رخسار

ز موج حادثه کشتی عمر من به کنار؟

که پای بر سر گنج است و دست در دم مار

اگر چه می نزنم دم ز اندک و بسیار

که این کشیده عنان باشد آن گسسته مهار

به سر به گرد جهان گشته گیر چون پر گار

به شب، وظیفه مدح تو می کنم تکرار

که رقعه ای نبرد از دعات در منقار

که از ملالت خاطر کسی کند انکار

که تا ابد از عمر خویش بر خوردار