زلف سر مستش چو در مجلس پریشانی کند

عقلها را از پریشان زیستن نبود گریز

تا پریشان نیست بر سوسن همی ساید عبیر

کی روا دارد ز روی عقل اندر کافری

از تکبر نرگس جادوی خون آشام او

عشق عالم گیر او چون عالم دل را گرفت

ای نگاری کز کمال حسن تو اندر جهان

بوسه پیش طلعت تو ماه گردونی زند

نا بود زلف تو چون چوگان دل عشاق را

دیده من ابر نیسانیست و رویت گلستان

کوی دل می افکنم در عرصه میدان عشق

چنگ در فتراک عدل شامل سلطان زنم

ظل حق سلطان اعظم شه سلیمان رکن دین

آنک در دیوان او قیصر به حشمت دم زند

آنک از طبع لطیفش گر مدد یابد صبا

صف زند دیو وپری هر لحظه تا بر تخت ملک

روضه فردوس شد ایوان ز فر طاعتش

جام او بر کوثر و تسنیم افسوس آورد

یافه باشد بر قیاس رمح و گرزش گر کسی

در صلابت همچو موسی گشت شاید گر کنون

خسرو اگر کین تو بر آسمان سازد مقام

رای اعلای تودایم ملک و دبن را تربیت

ساکنان ربع مسکون را که منقاد تواند

هر مبارز کو به هیجا تیغ خونخوار تو دید

تیغ تو ابری ست خون افشان که موج سیل او

بر درت خورشید اگر جبهت نهد وقت خسوف

خصم شیطان سیرت تو گر کند با تو خلاف

تیر عزمت از کمال فتح چون گردد جدا

مادح جاه تو بنده کرد غربت اختیار

خاطری دارد که گر در امتحانش افکنی

گر رود بر لفظ میمونت که کردیمت قبول

تا وجود عقل کامل جهل را نقصان دهد

باش باقی در جهان تا پاس باس و هیبتت