چون کوکبه عید به آفاق درآمد

آن وعده که تقدیر همی داد وفا شد

آسود جهان از تف خورشید حوادث

اقبال غلامانه میان بست به خدمت

فرمان ده شاهان جهان اعظم اتابک

شاهنشه ابوبکر محمد که جهان را

آن شاه جهان گیر جوانبخت که گردون

نام ولقب و کنیت عالیش خرد را

بنهاد به پیشش کله کبر و کمر بست

در طلعت او نور الهی به عیان دید

ای دوخته عالم را قدر تو قبایی

زان سینه تهی کرد کمانت که عدو را

شمشیر تو در ظلمت شبهای حوادث

اقبال تو زیر و زبر چرخ بپیمود

جود تو تر و خشک جهان جمله بهم کرد

توقیع همایون تو بر صفحه منشور

سر بر خط حکم تونهد هر که یکی دم

بر درگه تقدیر فلک چرخ زنان است

از بهر تماشای تو بر داشت زمانه

در عرصه میدان تو افزود سعادت

خصمت که پرستنده سُمّ خر عیسی است

بر بوک ومگر عمر بسر برد حسودت

این مایه ندانست که بر هیچ نپاید

شاها منم آنکس که ز مدح تو زبانم

تو شاه هنر پرور و من بنده هنرمند

دوران فلک سخره فرمان تو بادا

بگذار چنین عید هزاران که جهانرا