گیتی که اولش عدم و آخرش فناست

بنیاد چرخ بر سر آب است ازین قِبَل

مشکل تراین که گر به مَثَل دور روزگار

واثق مشو به عمر که در خواب غفلت است

چون طینتت ز محنت و حسرت سرشته اند

نی،نی ! ازین میانه تو مخصوص نیستی

از ممکنات به زملک نیست هیچ کس

وین آسمان که جوهر علوی است نام او

خورشید را که مردمک چشم عالم است

گردون خلاف عنصر و ظلمت نقیض نور

از سنگ گریه بین و مگو کان ترشح است

دریا فتاده در تب لرز است روز و شب

پیل تمام خلقت محکم نهاد را

شیر ژیان که لاف به سر پنجه می زند

وین یار نازنین که سَر انگشت می گزد

کبک دری که قهقه شوق می زند

طاوس میر خوبان با قید وحشت است

وین آدمی که زبدۀ ارکانش می نهند

عقل است بر سر آمده از کاینات و او

حال نبات گر چه نگفتم برین مزاج

ملک خدای ثابت و باقی است بعد ازین

فرمانده اکابر آفاق سیف دین

آن صفدری که رونق یک روزِ برّ او

صدرش مقر جاه و درش جای دولت است

ای پیش رای روشن تو همچو آفتاب

ذات تو بر زمین اثر لطف ایزدست

دین هدی[از پایه] سعی تو شد قوی

گردون که با جفا نفسی داشت پیش ازین

عصمت همان بود که تو را بر زبان و دست

از آب تیغت آتش فتنه فرو نشست

رای مقدس تو که بر غیب مشرف است

آن محنتم مپرس که قرب چهار ماه

این حسرتم بتر که درین وقت روی من

هنگام آنک جلوۀ فتح و ظفر کنم

گیتی به جای من زبدی کرد آنچ کرد

تا در مذاق آدمی از راه عقل و روح

بادا همیشه قبلۀ خوف و رجای خلق