بوی بهار و مژده زلفین یار داد

گفت از لبم رطب دهم از غمزه خار داد

کز بهر بوسه ایم هزار انتظار داد

او آب نار خورد و مرا تاب نار داد

در پیچ رفت زلفش واز مهره مار داد

در دل نشست و قلعه جان را حصار داد

چون نام شه شنید به جان زینهار داد

با روی ملک را به بنای استوار داد

کایزد بر اختیار خودش اختیار داد

از دیده نزل برد و زجانش نثار داد

بر آسمان رساند کسی را که بار داد

شمشیر او نشان سر ذوالفقار داد

او را می و مخالف او را خمار داد

آب حیات او ز می خوشگوار باد

مشغولیی به چشم بد روزگار داد

پوشیده کرد طاعت وداد آشکار داد

یک یک ستد ولی به یکی صد هزار داد

وانگه که داد بی عدد و بی شمار داد

میراث را زمانه به میراث خوار داد

ملک وجود را همه بر وی قرار داد

بی برگی تمام گلم را غبار داد

و افزون از آنک دور فلک را مداد داد

ختم سخن نگر چو نکو یادگار داد