نادره در سلک زبان آوران

تاختن آورد بلایی بر او

جور کنانش ز بر خویش راند

و ز سرکین کند به پایش نهند

تا نکند در ره باطل شتاب

شب به میان آمد و بازش خرید

شعله کشد، شعلهٔ آفاق سوز

دود بر آرند از این تیره روز

قاعدهٔ داد ندید از کسی

تلخ سخن گشته، ترش کرده روی

کند به پا برد و به زندان فکند

دست اجل بود گلو گیر او

گشته زه از چوب دو شاخش عیان

گشته از او مثل کمان خم پذیر

بود نوایی ز سخن سازیش

مطلعی از عالم بالا رسید

زد رقم و داد یکی را که خیز

گشته مجسم صفت حال من

داد زنان راست لباس اینچنین

تا طلبد داد من از پادشاه

برد و به شه داد فرستاده مرد

گفت شتابند به زندان سرای

زودش از آن بند رهایی دهند

بلبل و محروم ز بستان که چه

رفت به زندان و شدش عذر خواه

کرد سرش ز افسر خسرو بلند

از اثر معنی دلخواه رست

خیز و بر این دایره شو نغمه ساز

خاص ترین خلعت خاصت دهند

شادی اگر دیده ترا غم شده

محنت عالم گذرد غم مخور

بیضهٔ یک مار شود چند مار

نیست دلت را چو مفرح چه سود

سبزه صفت پای به گل تا به کی

زهر طلب در ره یاری بنوش

آنکه وفا نیست در او یار نیست

عالم یاری ست عجب عالمی

رفع شود از مدد یار و بس

چون دو شود دست ربایند زود

داخل شادیست نه داخل به غم

آمده در راحت و رنجت به کار

سد دل آسوده به بند آورد

بست خرد کیش و همین نکته دید

دست مکن باز به سوراخ مار

چون دم خدمت زند از وی گریز

مروحه جنبان شود از زور بال

گر چه فتد پیش تو اول به خاک

سینه خود را به زمین آورد

لاف وفای که زند، مشنو آن

لیک کند خوردن آن جان کباب

صحبت او مایهٔ چندین جفاست

رخت مقیمان نهد اندر فنا

زادن گل از همه خاری مجوی

غنچه و پیکان ز کجا تا کجاست

خاصیت طینت زرین گیاه

نرخ زر و خاک برابر شدی

گنج به هر خانهٔ ویرانه نیست

هر نی خود رو نشود شکرین

چشمه ز هر خاک نیاید به در

بایدش از داغ جفا آزمود

روشنی دیده و چشم دل است

اول از آتش خبرش می کنند

به که بود از نظر انداخته

چونکه درشت است کند دیده کور

ناله بسی از عمل خویش کرد

ناله از او خاسته در هر عمل

زانکه زیان بصر است آن نظر

مردمک دیده به توفان دهی

یاری این طایفه دایم خوش است

یار وفادار به دست آر و بس

زین چه نکوتر که دهی زر به زر

تا طمع از خویش نباید برید

زود بری دست و به صحرا دهی