باز افزاید همان این درد کار افزای من

شاخ مرجان اندر او مژگان خون پالای من

گر رود بر اوج از اینسان موجهٔ دریای من

الحذر از دود آه اژدها آسای من

اشک دریاآفرین و آه دوزخ زای من

تا بخود بینم نه ترکیب است و نه اجزای من

حامله دارد به سد ماتم شب یلدای من

دفع درد سر مکن گو بخت سندل سای من

گر ز داغ تو سیه پوشید سر تا پای من

چند نالم وای دل تا چند سوزم وای من

عاقبت این بود رنگم زین خم خاکستری

رود نیلی دیده ام در فرش ماتم گستری

شد گیاه نیل سبز از مرغزار اخضری

کاه برگی شد تن کاهیده ام از لاغری

بی جهت قدم نشد چون حلقهٔ انگشتری

باری از خنجر نگردد کاش کردی نشتری

بیش از ین بایست با من کردش این زور آوری

وین زمانم می کند در جیب افعی پروری

دستم آمد با کفن دوزی ز پیراهن دری

من در آن مجلس فرو رفته ز جام آخری

فکر خود کن ای فلک کاری نکردی سرسری

برد ازین عالم به آن عالم چه راه آورد عشق

شد شهید و رو نگردانید از ناورد عشق

پر بگردد حسن چون او کم بیابد مرد عشق

زانکه روحی برد از این عالم بلا پرورد عشق

واتش دوزخ کند افسرده ز آه سرد عشق

روح مجنون پیش و در پس سد بیابان گرد عشق

رفت تا جایی که می بازند خاصان نرد عشق

حلق خونین و رخ زرد است سرخ و زرد عشق

زانکه عشق اندر خور او بود و او در خورد عشق

رخت بخت خود بدان آب سیه تر کرده اند

کرده پس خاکسترش در مشت و بر سر کرده اند

باز گردانیده وندر سینه خنجر کرده اند

نوحه خوان چون زاغ مشکین جامه در بر کرده اند

خویش را زندانی سوراخ شپر کرده اند

مسکن مرغابیان جای سمندر کرده اند

کسوت خاکستری در بر چو اخگر کرده اند

بهر پرواز عدم دریوزهٔ پر کرده اند

وندر آن دهلیزه کام و حلق اژدر کرده اند

در دوات دیده کلک از نوک نشتر کرده اند

درسر این کار خواهد رفت زرین افسرش

زهرهٔ چرخ آب می گردد هنوز از خنجرش

سوده خود بر دست او یک بار پیکان و برش

مرکب زرینه زین گو خاک می خور بر درش

غاشیه شال سیه زیبد پی زین زرش

تاجداری را که بر خاک لحد باشد سرش

تاج پوشی نیست از خاک سیه لایقترش

بس کزین ماتم به سر کردند در هر کشورش

قیمت مشک ار نهد بر تودهٔ خاکسترش

گشته شب عریان و کردهٔ جامهٔ خود در برش

نامه ای بتر ز روی نامبارک فال او

بر که خواهد سایه افکندن بدا احوال او

صحن گلخن گشت سقف خانه اقبال او

نامه ای چون پر زاغ او زبان حال او

گریه ها پوشیده در تفصیل و در اجمال او

در نوشتن کرده کاتب اشکی از دنبال او

بسکه در وقت رقم می رفت اشک آل او

پشه ای پیش آید و پیلی شود پامال او

زهره اش بشکافت خوف خنجر قتال او

عاشقی می کرد می گفتی به خط و خال او

بر کنار بیشه بگذارند اگر تمثال او

کوه و بیشه بر پلنگ و شیر زندان کرده بود

برده در سوراخ تنگ مور پنهان کرده بود

نیزهٔ شیران اگر دشتی نیستان کرده بود

بوسه ناداده ز خون خصم توفان کرده بود

او کنون این نه قرابه سنگباران کرده بود

تیغ را تا دست او ایما به یلمان کرده بود

خیر بادا هرچه بودش تا سر و جان کرده بود

نقد حال خویش را با نسیه یکسان کرده بود

اهل حاجت را همه در جیب و دامان کرده بود

سرطفیل دوستان ، جان وقت جانان کرده بود

کش نیابی سد یک او گر بگردی کشوری

قلزمی نیسان ، غلامی ابر، عمان چاکری

شیر هیبت ، صف شکافی ، تیر صولت ، صفدری

تا اجل کشتی یکی ، او کشته بودی لشکری

دوزخ تابیده در خاکستر او اخگری

عنصری ازنو مگر سازند و چرخ و اختری

گوهر ذاتش که مثلش کس ندیده جوهری

جوهری را چون بود در درج نادر گوهری

نی به سینه دشنه ای رانده نه بر دل خنجری

مشت کاهی پاشد و بر سر کند خاکستری

جسم را آنگه سزای خوش در دامان کنم

تا رود غمخانهٔ تن بر سرش ویران کنم

خود کرا پروا که گوید این کنم یا آن کنم

اشک و آهی از پی تسکین دل سامان کنم

لخت ابری هر نفش در چرخ سر گردان کنم

گر تنور سینه خواهم کاتشین توفان کنم

در قفس این باد را تا چند در زندان کنم

به که بر قلزم بگریم نوحه بر عمان کنم

دجله ای گیرم که در هر قطره اش پنهان کنم

خنجری کو تا من این دشوارها آسان کنم

گوهری از وی به خشک و تر برابر می نهاد

آسمان گنجینه های پر ز گوهر می نهاد

قفل حیرت بر زبان هر سخنور می نهاد

نکته ای را در مقابل بدره زر می نهاد

مرغ شاخ سدره ، سدره بوسه بر پر می نهاد

چرخ هر جا یک رقم میدید بر سر می نهاد

در نطقش کز فلک پهلوی اختر می نهاد

بر گلوی حرف گیران نوک خنجر می نهاد

دفتر اقران برای جلد دفتر می نهاد

پای بر معراج نطق از جمله برتر می نهاد

چند روزی گشت صید دام این سفلی مکان

ز آفت این دامگه سد نقصش اندر جسم و جان

کلبهٔ صیاد خونخوارش به جای بوستان

در خزان بی بهار و در بهار بی خزان

و آمده بال و پرش سنگ حوادث را نشان

وز غبار آن همیشه بال و پروازش گران

گرد بال افشاند و مرغ سدره شد زین خاکدان

درخور پرواز بال همتش جای جنان

آن پرش ده کاو تواند شد به سدره پرفشان

کای خوشا آن مرغ کش آنجای باشد آشیان

ناگزیر دور بادا مدت عباس بیگ

سلطنت در قبله گاه شوکت عباس بیگ

ظل ممتد لوای همت عباس بیگ

باد سوگند عظیمش عزت عباس بیگ

باد لزران همچو بید از هیبت عباس بیگ

از سه عالی گوهر پر قیمت عباس بیگ

بهر زیب و زین تاج رفعت عباس بیگ

جاودان سر سبز باغ حشمت عباس بیگ

رفت اگر شمعی ز بزم عشرت عباس بیگ

تا به حشر ار برد آن یک حسرت عباس بیگ