خبر از سرزنش خار جفا نیست ترا

التفاتی به اسیران بلا نیست ترا

با اسیر غم خود رحم چرا نیست ترا

همره غیر به گلگشت گلستان باشی

زان بیندیش که از کرده پشیمان باشی

یاد حیرانی ما آری و حیران باشی

غیر را شمع شب تار نمی باید بود

یار اغیار دل آزار نمی باید بود

تا به این مرتبه خونخوار نمی باید بود

جز تو کس در نظر خلق مرا خوارنکرد

هیچ سنگین دل بیدادگر این کار نکرد

هیچکس اینهمه آزار من زار نکرد

بر سر راه تو چون خاک فتادن غلط است

روی پر گرد به راه تو نهادن غلط است

جان شیرین به تمنای تو دادن غلط است

عاشق بی سر و سامانم و تدبیری نیست

خون دل رفته به دامانم و تدبیری نیست

چه توان کرد پشیمانم و تدبیری نیست

گل این باغ بسی ، سرو روان بسیار است

ترک زرین کمر موی میان بسیار است

نه که غیر از تو جوان نیست، جوان بسیار است

به کمند تو گرفتارم و می دانی تو

داغ عشق تو به جان دارم و می دانی تو

از برای تو چنین زارم و می دانی تو

دست بر دل نهم و پا بکشم از کویت

نکنم بار دگر یاد قد دلجویت

سخنی گویم و شرمنده شوم از رویت

از سر کوی تو خودکام به ناکام روم

از پیت آیم و با من نشوی رام روم

نبود زهره که همراه تو یک گام روم

یار شو با من بیمار چه می پرهیزی

بگشا لعل شکر بار چه می پرهیزی

نه حدیثی کنی اظهار چه می پرهیزی

سوز من سوخته داغ جفا می داند

همه کس حال من بی سر و پا می داند

عاشقی همچو منت نیست خدا می داند

چهره آلوده به خوناب جگر خواهم رفت

گر نرفتم ز درت شام ، سحر خواهم رفت

نیست بازآمدنم باز اگر خواهم رفت

چند پا مال جفای تو ستمگر باشم

از تو چند ای بت بدکیش مکدر باشم

باز اگر سجده کنم پیش تو کافر باشم

ابتدای خط مشکین ترا بنده شوم

گره ابروی پرچین ترا بنده شوم

طرز محبوبی و آیین ترا بنده شوم

زود خود را به سر کوی عدم می بینم

همه کس خرم و من درد و الم می بینم

هستم آزرده و بسیار ستم می بینم

از تو قطع طمع لطف و عنایت نکنم

همه جا قصهٔ درد تو روایت نکنم

خویش را شهرهٔ هر شهر و ولایت نکنم