طواف درگه پیر حقیقت

اگر ره بایدت در خلوت خاص

معاذاله زهی فرخنده حمام

از آن فایض به خلوتخانهٔ گل

به تحت الارض خورشید جهان سوز

درونش را به چشم پاک بینان

برونش را برای تربیت روح

در فیضش به روی کس نبسته

چه در بیرون در ماندی دورن آی

گذر بر صفهٔ پاک اعتقادی

کمر بند امل را عقده کن سست

گشا بند قبای خود نمایی

بنه از سر کلاه عجب و پندار

علایق از میان نه بر کرانه

برون آ از صف بالا نشینان

بریز آبی ز آب چشم نمناک

چو خود را شستی از لوح مناهی

قدم در مجمع اهل صفا نه

گروهی بین همه از خویشتن عور

همه از جبه و دستار عاری

نشین و آب گرم گریه پیش آر

به سنگ ترک کن پای طلب پاک

توجه کن به دلاک هدایت

کشد بر سنگ رحمت پاکی جود

بنا چون می شد این حمام دلکش

تفکر از پی تاریخ آن رفت

چو خواهی سال اتمامش بدانی

چو با فیض است و زو نبود جدا فیض