93
غزل ۳۴۳
گهی از بزم بر می خیز و طرف بام جا می کن
زکات بزم عشرت عشوه ای در کار ما می کن
قصوری نیست در بیگانگی اما نه هر وقتی
نگه را با نگه در وقت فرصت آشنا می کن
نگه خوبست مستغنی زد اما آن نه در هر جا
بود جایی که باید گفت چشمی بر قفا می کن
چو داری غمزه را بگذار تا عالم زند بر هم
نگه گو باش شرم آلود و اظهار حیا می کن
تو زخم ناز بر جان میزن و می آزما بازو
دهان پر تبسم گو علاج خونبها می کن
سر و جانست در راهت نه آخر سنگ خاکست این
به استغنات میرم گه نگاهی زیر پا می کن
تغافل رطل پر کرده ست وحشی ظرف می باید
نگاهی جانب این کاسهٔ مرد آزما می کن