106
غزل ۳۰۰
در راه عشق با دل شیدا فتاده ایم
چندان دویده ایم که از پا فتاده ایم
عاشق بسی به کوی تو افتاده است لیک
ما در میانهٔ همه رسوا فتاده ایم
پشت رقیب را همه قربست و منزلت
مردود درگه تو همین ما فتاده ایم
ما بیکسیم و ساکن ویرانهٔ غمت
دیوانه های طرفه به یک جا فتاده ایم
وحشی نکرده ایم قد از بار فتنه راست
تا در هوای آن قد رعنا فتاده ایم