رفت آن نوای بلبل بی برگ شد چمن هم

بر عشق من ستم کرد بر حسن خویشتن هم

افسرده کرد صحبت بر هم زد انجمن هم

این دست شیشه پر کن سنگ قدح شکن هم

یکچند کوه می کند بیهوده کوهکن هم

گویند تلخ کامان زین تلختر سخن هم