سحر کجاست که فراش جلوه گاه توام

هنوز خفته چو بخت منند خلق که من

من آن گدای حریصم که صبح نیست هنوز

مرا تو اول شب رانده ای به خواری ومن

تو بی گناه کشی کن که ایستاده به عذر

اگر به کشتن وحشی گواه می طلبی