94
غزل ۲۵۱
با جوانی چند در عین وفا می بینمش
باز با جمع غریبی آشنا می بینمش
باز تا امروز دارد با که میل اختلاط
زانکه از یاران دیروزی جدا می بینمش
ماه رخسارش که چون آیینه بودی در صفا
بی صفا گردید با من بی صفا می بینمش
آنکه هر دم در ره او می فکندم خویش را
راه می گردانم اکنون هر کجا می بینمش
مرغ دل وحشی که از دامی به چندین حیله جست
از سرنو باز جایی مبتلا می بینمش