در مانده ام به درد دل بی علاج خویش

مهر خزانه یافت دل و جان و هر چه بود

جان را مگر به مشعلهٔ دل برون برم

فرهاد را که بگذرد از سر چه نسبت است

عذب فرات گو دگری خور که ما خوشیم

ای صاحب متاع صباحت تلطفی

وحشی رواج نیست سخن را ، زبان به بند