آخر ای مغرور گاهی زیر پای خود نگر

این چه استغنا و ناز است ، این چه کبر و سرکشیست

چون خرامی غمزه را بنشان بر آن دنبال چشم

این مبین جانا که آسان پنجه صبرم شکست

باورت گر نیست از وحشی که می سوزد ز تو