تو خون به کاسهٔ من کن که غیرتاب ندارد

چه دیده ای و درین چیست مصلحت که نگاهت

تو زود رنج تغافل پرست ، وه چه بلندی

به خشکسال وفا رستی ای گیاه محبت

دل بلاکش وحشی که خو به داغ تو کرده