116
غزل ۲۱
کس نزد هرگز در غمخانهٔ اهل وفا
گر بدو گویند بر در ، کیست گوید آشنا
چیست باز این زود رفتن یا چنین دیر آمدن
بعد عمری کامدی بنشین زمانی پیش ما
چون نمی آید به ساحل غرقهٔ دریای عشق
می زند بیهوده از بهر چه چندین دست و پا
گفته ای هر جا که می بینم فلان را می کشم
خوش نویدی داده ای اما نمی آری بجا
چهره خاک آلود وحشی می رسد چون گرد باد
از کجا می آید این دیوانهٔ سر در هوا