375
غزل ۱۹۲
می کشم زان تند خو گر صد تغافل می کند
دیگری باشد کجا چندین تحمل می کند
می کند فریاد بلبل از کمال شوق باد
غنچه گویا خنده ای در کار بلبل می کند
بر رخ چون زر سرشک همچو سیمم دید و گفت
این گدا را بین که اظهار تجمل می کند
زلف او دل برد و کاکل در پی جانست وای
کانچه با جانم نکرد آن زلف، کاکل می کند
می کند بی نوگلی خونابهٔ دل در کنار
در چمن وحشی چنین دامن پر از گل می کند