99
غزل ۱۹۲
می کشم زان تند خو گر صد تغافل می کند
دیگری باشد کجا چندین تحمل می کند
می کند فریاد بلبل از کمال شوق باد
غنچه گویا خنده ای در کار بلبل می کند
بر رخ چون زر سرشک همچو سیمم دید و گفت
این گدا را بین که اظهار تجمل می کند
زلف او دل برد و کاکل در پی جانست وای
کانچه با جانم نکرد آن زلف، کاکل می کند
می کند بی نوگلی خونابهٔ دل در کنار
در چمن وحشی چنین دامن پر از گل می کند