کسی کز رشک من محروم از آن پیمان شکن گرید

به بزم عیش بی دردان به جانم ، کو غم آبادی

چه می پرسی حدیث درد پروردی که احوالش

نشینم من هم از اندوه و، دور از کوی او گریم

برو ای پند گو بگذار وحشی را که این مسکین