93
غزل ۱۷۸
باغ ترا نظارگیانی که دیده اند
گفتند سبزه های خوشش بر دمیده اند
در بوستان حسن تو گل بر سر گلست
در بسته بوده ای و گلش را نچیده اند
ای باد سرگذشت جدایی به گل بگوی
زین بلبلان که سر به پر اندر کشیده اند
آیا چگونه می گذرد تلخی قفس
بر توتیان که بر شکرستان پریده اند
شکرت به خون رقم شود ار سر بری به جور
عشاق را زبان شکایت بریده اند
از بی حقیقیست شکایت ز مردمی
کز بهر ما هزار حکایت شنیده اند
وحشی بیا که آمده آن بلهوس گداز
زرهای کم عیار به آتش رسیده اند