88
غزل ۱۶۴
این دل که دوستی به تو خون خواره می کند
خصمی به خود نه ، با من بیچاره می کند
بد خوییت به آخر دیدن گذاشته است
حالا نظر به خوبی رخساره می کند
این صید بی ملاحظه غافل از کمند
گردن دراز کرده چه نظاره می کند
این شیشهٔ ظریف که صد جا شکسته بیش
این اختلاط چیست که با خاره می کند
فردا نمایمش که سوی جیب جان رود
وحشی که جیب عاریتی پاره می کند