گر چه می دانم که می رنجی و مشکل می شود

همچو فانوسش کسی باید که دارد پاس حسن

یک رهش خاص از برای جان ما بیرون فرست

رخنه بند دیده امید خواهد شد مکن

آنچه کردی انفعالش عذر خواهد باک نیست

دیده را خونبار خواهد کرد از دیدار زود

دست بر هم سودنی دارد کزو خون می چکد

عشوه های چشم را کان غمزه می خوانند و ناز

گل طراوت دارد اما گو به بلبل خوش ترا

دل اگر دیوانه شد دارالشفای صبر هست

عشق و سودا چیست وحشی مایهٔ بی حاصلی