مهرم ز حرمان شد فزون شوقی ز حسرت کم نشد

تخم امید ما از و نارسته ماند از بی نمی

خوش بخت تو ای مدعی کاینجا که من خوارم چنین

عمری زدم لاف سگی اما چه حاصل چون مرا

وحشی از و بر خاطرم پیوسته بود این گرد غم